Blues in Schoten club: Blues In Schoten Lil'Ed & The Blues Imperials concert report: Freddie -
photo credits: Freddie |
Met al die terreurdreiging van heden is het zeker niet makkelijk om iets te gaan organiseren. Gelukkig waren de plannen om op deze editie van Blues in Schoten terug een headliner uit de States te plannen al eerder gemaakt, anders zou het er op zaterdag 21 november misschien helemaal anders hebben uitgezien voor de organisatie. Voeg daarbij dat het tergelijkertijd over de 13de editie gaat die deze vriendelijke gasten van ‘Schoete’ reeds op hun actief hebben en het zou misschien desastreus zijn geweest moest het op een vrijdag zijn gevallen. Niets van dit alles natuurlijk ook al blijft het de 13de editie van ‘Blues In Schoten’ en heeft Lil’Ed begrepen dat deze Antwerpse voorstad niet in Brussel ligt. Trouwens MC Henk Van der Sypt heeft iedereen vriendelijk gevraagd om de ‘Kalasjnikovs’ en andere speelgoed gewillig achter te laten aan de vestiaire, inclusief een donatie om de ‘scouts’ een verzetje richting Polen te gunnen. Dus niets, maar dan ook niets staat er in de weg om er een denderende editie van te maken, en zo geschiede het!
Salty Dogs betreft een Belgische formatie bestaande uit Ilse Simon (vocals), Kurt Tyssen en Carl Rottiers beiden op gitaar en de ritme sectie, Bruno Van Laer (drums) en Oswald Van Huffel (bass). Vorig jaar hebben ze ook gespeeld op ‘Duvel Blues’ en waren ook opener op de blues avonden van ‘Danny Ducati’. Met deze Salty Dogs is het hoegenaamd geen saaie blues maar een perfecte mix blues & roots en dan voelen we ons hier al onmiddellijk in de stemming. Openen doen ze met Tarheel Slim zijn ‘Number 9 Train’ en daarmee brengt de aanstekelijkheid van ‘kitten’ Ilse iedereen hier al in een dancin’ mood. Van rhythm ’n blues naar de Andrew Sisters is voor deze formatie maar een kleine stap, ook wanneer het de overgang betreft van Jimmy McCracklin zijn ‘Wobble’ kunnen deze Salty Dogs moeizaam switchen naar Screamin' Jay Hawkins zijn ‘I Put a Spell On You’ waarbij Kurt en Carl een aardige gitaar conversatie uit hun mouw schudden. Er rust hoegenaamd geen vloek op deze band en het is daardoor des te opmerkzamer dat deze ‘Salty Dogs’ niet meer op onze podia te bewonderen zijn, want met hun is het een ‘Natural Ball’ en dat zou Albert King ook zo gevonden hebben.
Als dit geen perfecte opener was dan weet ik het niet meer en met de volgende groep op de affiche kunnen we met zekerheid stellen dat het feestje verder zal gaan. Als 2de van de avond staat de godfather of the blues uit de ‘Vloanders’ Marino Noppe op het podium en samen met zijn jarenlange ‘copain’ Willy De Vleeschouwer weten we dat de Chicago Blues hier nu hoogtij Ik denk niet dat er hier in ons landje een betere geoliede machine bestaat dan Marino en Willy en de duels tussen de ‘Strat’ van de ene en de 12-string Gibson van die andere zijn als honey for the bees… Ook deze Maxell Street durft het aan om buiten de lijnen van de blues te kleuren en wanneer ze ‘If You Can’t Be With The One You Love…’ van Stephen Stills ten gehore brengen maken wij dat de liefde voor vanavond hun muziek is. Na een prachtig duet van Tessa en Marino lijkt het wel of ze onze rechtse arm afhakken maar gelukkig kan Henk deze 'Maxwell Street Band' nog warm maken voor een encore. Walking By Myself van Jimmy Rogers uit 1956 doet het nog meer dan behoorlijk en who says that white guys can’t play the blues? This was pure fun on stage!
Al 2x bulsseye en dat moet deugd doen bij de organisatie van ‘Blues in Schoten’. Met de 3de groep op de affiche lijkt het erop of…they’re rolling a seven, everytime thery roll the dice. Voor de volgende formatie zijn ze het gaan zoeken bij onze noorderburen en zeg nu zelf ‘het stad’ is nu niet zover weg van Nederland.
Freddie King zijn ‘San-Ho-Zay’ behoort bij mij tot mijn favoriete instrumentaaltje aller tijden en dus gaat mijn hart lachen als ook deze Rhythm Chiefs hiervan een uitstekende versie weten te brengen. De 3de keer prijs voor Blues in Schoten en het is voor Henk van der Sypt haast onmogelijk om deze toch nog steeds ‘youngsters’ zomaar te laten eindigen. Dusty heeft zowaar nog een ‘specialleke’ in de 'pipeline' en met zijn ‘Danelectro Baritone’ krijgen we nog een heerlijk surfje op het einde.
We gaan stilaan richting middernacht, and all is quiet on the Western front. Enkele jaren geleden kenden ze hier in Schoten een bijna fatale afloop toe een zekere Dwayne Dopsie na Met Lil’Ed and The Blues Imperials kunnen we ons terug gaan opmaken voor Chicago Blues door deze ‘Musical Mechanical Electrical Man’ waarbij de blues doorspekt zal zijn van bij wijlen vettige slide. Deze ‘Lil’Ed is niet alleen lekker om te beluisteren maar de bekkentrekkerij van deze ‘grote’ meneer is tevens nog een welgekome entertainment. Een voordeel is ook dat deze ‘Lil’Ed and The Blues Imperials nu ook niet meteen onze podia komen platspelen en ook hierover hebben ze hier in Schoten goed over nagedacht. Ondertussen zijn de aanwezigen steeds korter naar het podium komen opschuiven en dus kunnen we allen samen genieten van nummers als ‘Chicken, Gravy and Biscuits’ en ‘I Love My Baby’. Toegeven of niet deze 60-jarige slide gitarist weet perfect hoe hij een show in elkaar moet steken en dus wordt het van de eerste tot de laatste minuut genieten hier in Schoten.
Voor mij en zeker ook voor de talrijke aanwezigen was deze Blues in Schoten editie #13 een meer dan geslaagde uitgave. Alle vorige narige ervaringen zijn met deze weggespoeld en dus kunnen ze er met een gerust hart er tegen aan gaan voor editie #14...Well Done and the winnar takes it all!
|
Er moet op een festival steeds één iemand zijn om de kop eraf te bijten en deze eer werd hier in Schoten weggelegd voor de groep
zal gaan vieren. Zij worden ondersteund door bassist Joost Demeurisse en drummer Didier Feys. De 
‘The Rhythm Chiefs’ 
Een gedreven gitarist als Dusty Ciggaar is altijd een lust voor oog en oor om te zien hoe hij zijn snaren kan bespelen. Sinds hun ontstaan in 2004 zijn ze de tienerjaren al meer dan ontgroeid en op de ‘bühne’ staan hier 3 degelijk rootsrockers. Hun debuut album ‘Ships Of a Wonder’ uit 2008 was dan ook meteen een schot in de roos bij onze noorderburen en we zijn wat blij dat dergelijke destijds jonge formaties de tand des tijds weten te doorstaan.
eerst het ontvangen van aardig wat dollars zijn kat naar CC De Kaekelaar wist te sturen. Een klap die nog wat zou blijven nazinderen hier bij de organisatie maar gelukkig hebben ze zich daar nu over kunnen zetten en staat er toch weer een kanjer als headliner op de affiche. 
more pics on
|
